SAKRAMENT NAMASZCZENIA CHORYCH
Kodeks Prawa Kanonicznego:
Kan. 998 – Namaszczenia chorych, poprzez które Kościół wiernych niebezpiecznie chorych powierza Chrystusowi cierpiącemu i uwielbionemu, ażeby ich podtrzymał i zbawił, udziela się przez namaszczanie ich olejem i wypowiedzenie słów przepisanych w księgach liturgicznych.
Kan. 1004 – § 1. Namaszczenia chorych można udzielić wiernemu, który po osiągnięciu używania rozumu, znajdzie się w niebezpieczeństwie śmierci na skutek choroby lub starości.
§ 2. Sakrament ten wolno powtórzyć; jeśli chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje lub jeśli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stanie się poważniejsze.
Kan. 1005 – W wątpliwości, czy chory osiągnął używanie rozumu, czy poważnie choruje albo czy rzeczywiście już umarł, należy udzielić tego sakramentu.
Kan. 1006 – Sakramentu należy udzielać chorym, którzy – będąc przytomni na umyśle – przynajmniej pośrednio o niego prosili.
Kan. 1007 – Nie wolno udzielać namaszczenia chorych tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim.
Usilnie zachęcamy osoby, które znajdują się w niebezpieczeństwie śmierci na skutek choroby, starości lub zbliżają się do poważnej operacji, aby nie wahali się wezwać kapłana i przyjąć ten sakrament. O taką wrażliwość prosimy także bliskich czy opiekunów takich osób.
Uroczyście sprawujemy ten sakrament w kościele z okazji Światowego Dnia Chorego (11 lutego), a także zazwyczaj podczas rekolekcji czy misji parafialnych.
Jak zwykle przygotować miejsce sprawowania sakramentu w domu?
Na stole nakrytym białym obrusem stawiamy krzyż, zapalone świece, naczynie z wodą święconą, kropidło, jeśli to możliwe także talerzyk z watą, odrobiną soli i kawałkiem chleba. Najbliżsi nie wychodzą do innego pokoju (jedynie na czas spowiedzi), lecz wspólnie się modlą.
Jeśli chory będzie także przyjmował Komunię świętą, dobrze jest przygotować szklankę z wodą dla popicia Hostii przez chorego.